Σεβνταλίδικα #7

Έλα τρυγόνα μ' με τ' εμέν
πάμε 'ς ση γής την άκραν
σκίζομ' ορμάνια και ραχία
θάλασσας ποταμάκρια



 

Έλα πουλί μ' ας ας γίνουμες εμείς σ έναν μερέαν
σ' έναν τσατάλ καφούλ απάν χτίζομε έναν φωλέαν

Πουλόπο μ' με το γέλος ίς' χαράζνε τα ρασία
ο φέγγον παίρ' και βασιλεύ ξημερών κρύα κρύα

Εγώ είμ' εκείνον το πουλίν το παραπονεμένον
ντο κελαηδεί σο χάραμν σα δέντρα απές κρυμμένον

Θα αποθάνω ψεμματικά θα τερώ πολλά κλαίς με
τα μυστικά ντο είπα σε θα τερώ έναν θα λές με

 



Μα το τσιγάρον ντο κρατώ
μα τον καπνόν ντο πίνω
και μα την καπνοσάκουλα μ'
εγώ εσέν κι αφήνω 

 


 
Τσιγάρo σίτε ετύλιζα το χαρτίν ετσερίεν
με την εγάπ σιτ έπαιζα το σπαλέρν άτ'ς ελύεν

 


 
Ε ουρανέ τα λίβια σου
σέρεψον σ'έναν τόπον
τσίμσον κι ας έρται η βρεχή
και κατενίζ' το ψόπο μ'

 


 
Εβράδυνεν ο βραδανόν αψέστε τα φωτίας
όντες ακούς τον θάνατον κωφά να είν' τ'ωτίας....

Απόψ' η νύχτα εδίπλασεν και ο φέγγον επιάστεν
απόψ' τ' αρνόπο μ' κ' είδα το, καπ' επαρεβραδιάστεν


Αγάπη μ' κεϊται άρρωστος κ' εγώ σύρω τα πόνια
Θεέ μ' κόψον και δός άτεν τ' εμά τ' ημψά τα χρόνια

Κορτσόπον δωδεκάχρονον δό' μα νερόν ας πίνω
τη κάρδιας ίμ την καμονήν, ολίγον να ν' εσβύνω.

 


 

Κορτσόπον 18 χρονών και εγώ απές σα 20
εσύ να έσνε πρόατο και εγώ να έμνε λύκος

Πάντα να έμνε 20 χρονών και εσύ 19
πάντα να έμνε παλλικάρ' και εσύ να έσνε νέα

Σην πόρτας να κρεμάουμαι άμον άσπρον κριάρι
να εμπαίντς εβγαίντς ελέπς και λές κρίμα σο παλλικάρι

 


 

Ήλες α σην ανατολήν
τ'αρνόπο μ' εφοέθεν
ατός ατόσον κ' έλαμψεν
την ώραν ντ' εγεννέθεν

Θάλασσα τα κρύα νερά
και τα ποτάμια πίνεις
αν πίντς και τ' εμά τα δάκρια
'τόσον κι άλλο φαρδύνεις

Τ'εμά τα τέρτια είν' πολλά
τα πόνια μ' άλλα τόσα
ποίον καρδίαν ταγιανίζ'
σ'ατά ντο λέει η γλώσσα

 

Related Articles

Σεβνταλίδικα #4

Σεβνταλίδικα #3

Σεβνταλίδικα #2