Η μαχαλά σ' πολλά κακόν,
τον ξένον ΄κι μονάζνε,
ανθρώπς εσέγκα για τ' εμέν,
τα στράτασι μ' να οράζνε.
Αρνί μ' απές σην αύλια σου,
εγώ εσιμποδεία,
ερούξα έμναι κουρατάν
και σον γιατρόν επήα.
Αφκ' α σο παραθυρόπο σ',
τραωδώ και συρίζω,
εσύ αφκά ΄κι κατηβαίντς,
καίουμαι και βρουλίζω.
Πουλί μ' απές σο καρδόπο σ',
αρ' έεις μαύρον ελέαν,
εκεί απές θα κονεύω,
φραντάλα μ', την φωλέα μ'.
Εφώταξεν ο πρόσωπο σ',
άμον ντο παιρ' ο ήλιον,
άμον ντο έρται η άνοιξη,
άμον ντ΄ανθεί το φύλλον.
Πολλά έχω να λέγ' ατό,
σα χείλια μ' ειν' γραμμένα,
θα κάθουμε και λέγ' ατά,
ατού απ' έναν έναν.
Έλα να ποδεδίζω σε,
έλα να ποδεδείς με,
σ'εγκάλιοπό μ',ετράνινες
κι ατώρα ΄κι εγνωρείς με.
Τσιτσέκια και τριαντάφυλλα,
όλια του παραδείσι,
τοπλάεψέν' ατ' ο Θεόν