Οδός Ευξείνου Πόντου

 

Του Γιάννη Χαριτάντη.

 

Ήταν χαρά θεού, όταν έβλεπες τον Γιάννε τη Φίλης να χορεύει τον πυρρίχιο. Στο άκουσμα της λύρας το κουρασμένο σώμα του ανασταίνονταν. Αυτός ο μικροκαμωμένος φούρναρης παρά την ηλικία του φάνταζε σαν ένας σφριγηλός νεανίας, που κάθε μυς του ξεχείλιζε δύναμη εναρμονισμένη με ομορφιά. Εκεί να έβλεπες πώς σείονταν οι ωμοπλάτες διεκδικώντας τον ερωτικό ρόλο τους στο σώμα, πώς τα γόνατα σιγοτρέμαν συνταιριασμένα με τους γοφούς, πώς τα πόδια λικνίζονταν για να κερδίσουν αυτά τις εντυπώσεις από το εκστατικό κεφάλι και πώς τα μάτια και οι μορφασμοί του προσώπου άλλαζαν έκφραση με τα γυρίσματα της μουσικής.

Εκεί να έβλεπες πώς το χέρι έσφιγγε γερά μες στη γροθιά του το μαχαίρι και πώς το σώμα καταλάβαινε καλύτερα από το μυαλό τι είναι έρωτας, τι είναι πόλεμος, τι είναι θάνατος. Και όσα δεν μπορούσε να εκφράσει το σώμα, έρχονταν να συμπληρώσει πάνω στο αποκορύφωμα της έκστασης η κραυγή της τελευταίας στιγμής. Αυτό το μονοσύλλαβο ξέσπασμα, που δεν θα μπορούσε να το περιγράψει καμία γραφή, γιατί δεν γνώριζες αν ήταν γοή, θρήνος, ενθουσιασμός, θρίαμβος ή προσδοκία. Γιατί τελικά ήταν όλα αυτά μαζί. Αυτό το ανθρώπινο ξέσπασμα ήταν το κρετσέντο της ψυχής του.