Σεβταλίδικον καρδία,
'κ' έρται σήν αροθυμία,
Τή σεβτάν άτς κ 'ανασπάλλ'
Ξάι 'κ 'ακούει ντο λέν' οί άλλ'.
Σεβταλίδικον καρδίαν,
Θ' αραεύ'ς μέ τά κερία
Κι όνταν θά ευρίκ'ς ατέν,
Μή γεραλεύ'ς ατέν.
Ά σό πρόσταγμαν σκοτούται,
Σό κιφάλ' απάν' ματούται,
Ποι κλαινίζ' ατέν κί θέλ'
Και το έσ'ν άτς αραεύ'.
Πολλά ταενίζ' σά πονά,
'κί γεράζ'ν' ατέν τά χρόνα,
βάσανα πολλά δαβαίν'
και πολύχρονεσα έν'.
Ατά το μάτες που ελέπ και
ατο τ'άσπρον τη γούλας.
ασην καρδίαν ατ εβγέν
σεράντα λόγιον βρούλας.
Ατά το μάτες που ελέπ,
πως να μη παλαλούτε...
Άψημον να εν πουλίμ καίεται,
γκρεμός να εν σκοτούται.
Απαδακές ντ' εράεβες απαδακές ντ'ερέβες
έρθες επέρες σο ματαμ,
άλλο ας σο νουμ κι εξέβες
Άμον τ'αρνίμ κι εβρίεται σ'όλεν την οικουμένην
εγώ κι εχόρτασα απατό, ατό πα απεμένη.
Eία'μ πει το κορτσόπον σου
πολλά μην τηρανίζ'με
Σείτε κοιμούμνε νόστιμαν
χαντιλίζ και γνεφύζ'με
Ανάθεμά σε νε σεβντά
ευρίκ'ς αγνά καρδίας
εκεί απέσ' σύρ'ς το άψιμο ς'
εκεί απέσ' τη φωτία ς'
Με τη φωτογραφία σου,
έχω τρανόν χαράνι...
Χαλάλ και σο φωτόγραφον,
που επέρεν την παράνη...
Εκαλεσέμε με ρακί να πάγω σην χαράν'τς (δις)
να πάγω παίζω κεμεντζέ και άλλος να εν σο γιαν'τς (δις)
Θα έρχουμε παίζω κεμεντζέ θα σύρω τραγωδίας (δις)
θα'λεγα τα σεβντάλια καιώ την καρδίας (δις)
Με το θ'εσπάλνασε είδασε άλλον μία (δις)
σην γεράμ γεράν ένοιξες κι λαρούται καμία (δις)
Αρ'όντας έξα το πουλίμ εσέν πως θα παντρεύνε (δις)
σ'άλλην την ημέρα κι πα γω εμένα θα κηδεύνε (δις)
Αρνίμ σο τάφιμ έρχεσαι έμεν ότες θα κλαίγνε (δις)
και ένα σ'ολλά τα στόματα ντο έφαες'με θα λέγνε (δις)
Σο Θεό ολ χρωστούν την ψυν εγώ πουλίμ σε σένα (δις)
ο θεόν για τον κόσμο εν εσύ είσαι για τεμένα (δις)
Κλαίω και με τα δάκροπα'μ την γην το στέκω βρέχω (δις)
κανείς και'ρθε να ορωτά απές σην κάρδιαμ ντ'έχω (δις)
Επαρακάλεσα θεό, Χρηστό και Αγίους Πάντες (δις)
είπαν εμέ θα κλόσκεσαι και συ που'θε και φάνθες (δις)
Μάναμ εκόπαν τα φτεράμ εκόπα'ν το μούτα'μ (δις)
σο μάτα'μ τι δε κι φένταν εχάθεν τα χαμεζλούκια (δις)
Ο θάνατον κι ο χωρισμόν τρανόν τυρανισίαν (δις)
μονάχα που σο χωρισμό κι ίνεται κηδεία (δις)
Καρδία μ' απαρηγόρετον
πως θα παρηγορώ σε.
Εσέν τα τέρτια έφαγαν
και κι κατηγορώ σε.
Ντο έεις καρδία μ' και πονείς
ντο έεις κι αναστενάζεις.
Απο βαθέα καίγεσαι
κι εξ βρούλαν κ εβγάλεις.
Έλα τρυγώνα μ' με τ'εμέν
εσύ είσαι τεμόν-ι-.
Όλεν τον κόσμον αγοράζ
Το πόι σ' μαναχόν-ι-.
Αργος ευρέθες εμπροστάμ'
αρνί μ' λαλασεμένον.
Ατώρα δεν κι ίνεται
η στράτα μ' εν κομμένον.
Να σαν εσένα ναι ήλε μ'
ντο είσαι ατού ψηλά-ι-.
Ελέπς και το μικρόν τ'αρνί μ'
αρ ατώρα ντ'εφτάει.
Εινας μάναν εγένεσεν τον ήλιον και εσένα,
ήλιος μαραίν' τα μάραντα και συ μαραίντς εμένα...
Αφκά σο σπαρελόπο σου ντο ειν ατα ντο κείνταν,
κιμισχανάς μιλόπα εν, εμεν και σεν κανείνταν...
σο μουχαπέτι τραγωδώ, σην εκκλησία ψάλλω,
και εσέναν την πεντάμορφον ξάι ασο νουμ κι εβγάλω...
Εγώ είδα και εγάπεσα τεσά τα νυφαδότας
ο ήλεν πρίν να βασιλεύ κρούσ ασπαλίεις τα πόρτας
Τούρκικον το πορπάτεμα σ' ρωμαίικον η θωρέα σ'
μίαν κι άλλο ας έλεπα σο γιάν την εμποδέα σ'
Εσέν κι πρέπ το σπόγγιγμαν ούτε και τα φορκάλε
εσέν πρέπ σε το φίλεμαν αρ και τέμόν εγκάλε
Χέρα μ' τερείς τα παιδία σ' κι αν είσαι σοϊγουλήσα
θ'ευρήκς έναν τρανόν πεκιάρ γιατί είσαι τσουμπουσλήσα
Αϊτέστε ας πάμε παιδία τώρα περμέν η καλή μ'
στέκ απάν στ' εξώπορτον και κρατεί το φορκάλι
'Ολεν ο κόσμος χαίρεται ντο έρται νέο έτος
εγώ κλαίγω τα μαλλία ντο έχασα οφέτος
Τ άλογο μ' εκαβάλκεψα πήγα σην Παναΐα
παρακαλώ σε Περικλή για πέει έναν τραγωδία