Πουλόπο μ' όθεν πορπατείς τα τσιτσεκόπα ανθίζ'νε,
τα μελεσίδεα έρχουνταν γλυκέα να μυρίζ'νε.
Ελέπ' ατά κι εγώ ο γιοσμάς κι ο παλικάρ' ζελεύω,
να έμ'νε μικρόν μελεσσίδ απάνι σ' να κονεύω.
Σ' οραμα μ' ελέπω σε και κλαίγω για τ'εσένα,
νύχταν ημέραν καίγουμε μανά μ' ναιλλοί εμένα.
Για τ'εσέν τυραννίγουμε πουλί μ' ατόσα χρόνεα,
πέει με το ναι να χάνταν' νε τη κάρδα σ' ιμ' τα πόνεα.