Πέντε οσπίτια έχτισα κι ασ’όλα ξεσπίτουμαι
πρόσφυγας είμ’ασο κουνί μ’, Θε μ’ θα παλαλούμαι.
Πατρίδα μ αραεύω σε αμόν καταραμένος
σα ξένα είμαι Έλληνας και σην Ελλάδαν ξένος.
Όσπιτα ‘θεκα ανάμεσα σ’ορμήν και ποταμάκρη
πεγάδια μαρμαρόχτιστα, νερόν αμόν το δάκρυ.
Πατρίδα μ αραεύω σε αμόν καταραμένος
σα ξένα είμαι Έλληνας και σην Ελλάδαν ξένος.
Και τώρα αδακές διψώ νερό να πίνω κι έχω
εντρέπομαι να ψάλαβω τα χείλοπα μ να βρέχω.
Πατρίδα μ αραεύω σε αμόν καταραμένος
σα ξένα είμαι Έλληνας και σην Ελλάδαν ξένος (3).