Τ’ αρνί μ’ ασ’ την Πράσαρην,
εγώ ασ’ την Γαράσαρην,
έλα σέβντα μ’ χαμελά,
το καρδόπο μ’ ας γελά.
Ακεί πέραν χάνιν εν’,
αν λαλείς με λάλει με,
χάιτ’ ας πάμ’ ´ς τ’ εμέτερα,
ους τ’ εκεί ομάλιν έν’.
Ακεί πέραν είν’ θερία,
κόρη εσύ εσέν ωρία,
Παλτζανότ’κα σκύλ’ παιδία
φυγαδιάζ’νε σε ´ς σ’ ορμία.