Σο όραμαμ ελέπωσεν
και κλαίω για τεσένα
νύχταν ημέραν καίουμαι
μάνα ναιλί εμένα.
Zipa zip i kardia mou matono nera
Lashket'apan sa parxaria sa krya nera{dis}
Kathoum'oras kai nounizo mikron poulopon
Tin anasas na'rte kroui apan so prosopo m'
Μάθον γράμματα Νικούλα,
άνθρωπος να είνεσαι,
σα χωράφια αμόν τον κύρης,
να μη τυρανντίεσαι...
Ομνώ και κατορκίσκουμαι,
σ ομμάτοπα μ' τα δυο,
αυριο να κρεμαν' εμε
εσέν κι παραδίγω.....
Εφτάς με τσαλιμόπα εσύ,
με το μακρύν τη τσάμεας,
και γω θα φτάγω το τσαλίμ,
το βράδον σην εγκάλιας...
Γουρπάνης πρωτοτσίτσεκον,
Μαρτέση και Απριλέση,
εγώ την κάρδια μ' έφαγα,
εσύ το ναι κ ι λέσει...
Emorfos eisai emorfos
Omiases tin manas
Na'ftas chaloumia ki'egrikas
Kriman sin emorfiadas...
Εγω Σαντετ σκυλ υιος ειμαι ματονω κι ματουμε
Σην Σουμελα Την Παναία θα ποω στεφανουμε
Arnim to matia lenato ts
egaps kameno eisai
afints emen to palikar
k manaxesa keise...
to matias me to matia
omoiazne t enan t allo
deua peia ti manas as
perom t enan t allo...
Περικλας παιζ και τραγωδει ο κοσμος αφουκραται
εκεινος που ενυσταξαν ο υπνος ατ θα χαται
το κεμεντζοπο σ κελαηδει και εγω χελιδονιζω
εφεκα το κετσινεμαν και την σεβντας νουνιζω
ριζα μ μεσανυχτι ελα οντες τσοκευνε τ αστρα
κανεις πα μ εγροικουν ατο κανεις να μη ερται ραστα
να αηλοι εμεν να αηλοι εμεν να ηλοι εμεν που παιρει
να ηλοι που βουρουλευκεται και κι επορει να παιρει
πουλι μ σον τοπον ντο πατεις τρανταφυλλα φυτρωνε
με τα δακρα μ εποτσα τα τα τερτε μ να λαρωνε
εγω την μανα ς ειπα το αφς και ελα με τ εμενα
τιναν επεμνεν ο κοσμος και θ απομεν και εσενα
αποβραδυς ους να μερων κρατεις με σ εγκαλοπος
φιλεις φιλεις και κι χορταεις να λελεβω το ψοπο ς