Η Αποστολίνα η Ανθή ασ' σην Κιρισχανάν έναν ημέραν φορτωμέντσα το καλαθόπον ατ'ς επήεν σην Τραπεζούνταν να πουλεί το γάλαν ατ'ς. Είχεν τρία τσουκάλα γάλαν, τέσσερα ξύγαλαν και έναν κοβλάκ' βούτερον. Άμον το επούλτσεν τα γάλ'τ' ατ'ς, επήγεν ίσα 'ς σο Σοάν-Παζαρίν αφκά, να φέρ' το βούτερον τον Βασίλ' τον φουρουντζήν. Άμον το εσέβεν απέσ' 'ς σο φουρνίν, λέει τον Βασίλ':
-Βασίλ' ρίζα μ', έφερα σε έναν κοβλάκ' βούτερον, άμαν ντο βούτερον! Τα περνιλία θα σκουτουλίζ'νε.
Ο Βασίλτς εκατήβεν ας σο τεζκιάχ (πάγκος εργασίας) και με το κοτζοδάχτυλον ατ' έφαεν έναν ξάϊ να τερεί ατο αν έν' καλόν, γιόκσα γιόκ. Έφαγεν έναν δαχτυλέαν 'κ' εσάρεψεν ατον, έφαγεν άλλο έναν ξάν 'κ' εσάρεψεν ατον, ελάϊξεν το κιφάλ'ν ατ' και λέει ατεν:
-Θεία Ανθή το βούτερο σ' 'κ' έν' καλόν.
-Ρίζα μ' Βασίλ', λέει η Ανθή, ατό τ' απαγκές ντο εδοκίμασες ημπορεί να μη έν' καλόν, ατό εγώ εστοίβαξα, άμαν τ' αφκά το μέρος εστοίβαξεν η νύφε.... Εσύ ρίζα μ' τ' απάν' τη γραίας μη τερείς, τ' αφκά τη νύφες τέρεν.