Απόψ' επήρα έναν χαπάρ κι η ψυ μ' έντον κομμάτεα ο φίλο μ' πως ερώστεσεν και 'κείτε σα κρεβάτεα.
Σο σπίτι μ' άλλο κι εχόρω κι εξέρω ντο να εφτάω πως θα μερώ ν' και αχπάσκουμαι σον φίλο μ΄ για να πάω.
Άρμεvος εν ο Θεόν και σην στράταν εξέβα και απο 'πες ιμ κι ε μπορώ ακόμα να πιστεύ α'.
Έφτασα σην βραδύν απάν κι ασ έμπεσα σο σπίτ να τ' κε μπώρεσα να 'γνώριζα τον φίλο μ' σο κατσίν νατ'.
Αστ είδα 'τονε σο κρεβατ ελύεν και 'τελώθεν το μάτεα μ' εδακρύασαν και η γούλα μ' εγομώθεν.
Εδέβεν πλάνα ά σην ζωήν εχάθαν τα μουράτεα τ' εφύλεσα 'τον και επ' εκεί ετσούπωσε το μάτεα τ'. x2
Πήρα απόψε μια είδηση και είμαι φουρκισμένος ο φίλος μου αρρώστησε κι είναι κρεβατωμένος.
Το σπίτι μου δεν με χωρεί τον φίλο συλλογιέμαι, θα γίνω αέρας κι άνεμος σαν σίφουνας θα τρέξω…
Είναι μεγάλος ο Θεός κι εγώ στο δρόμο βγήκα μα δεν μ΄αφήνει μια στιγμή ο πόνος ο μεγάλος.
Φτάνω εκεί αποβραδίς, μπαίνω κι όλο δακρύζω και δεν τολμώ ο δυστυχής τον φίλο ν’ αντικρύσω…
Όταν τον είδα να πονά στου πόνου το κρεβάτι, και με περίσσεια βάσανα να λιώνει, να τελειώνει, με έναν κόμπο στο λαιμό και μάτια δακρυσμένα, με πιάσανε τα κλάματα και λύγισε η ψυχή μου…
Έφυγε πέρα απ’ τη ζωή, τα όνειρά του πάνε.. τον φίλησα και σφάλισε τα μάτια του και πάει...