Εείν τα χρόν(ε)α είχαν ατάτ1' κ'επαρακάλ'ναν 'ς σο τζαχ' κεικά τον άγιον Αρζά-Κοτα. Έναν βραδίν ιστ(ε)α2 εποίναν την ευshήν ατούν κ'επαρακάλ'ναν άτονε, αναχάπαρτα3 είδαν είναν εκατήβαινεν ας σο ρδανίν κιάν'. Ατός κλέφτες έτον και με το να 'κ'εχώρ'νεν να κατήβαινεν, εξέγκεν όλ(ε)α τα λώματα τ' κ'εκατήβεν κ'εφάνθεν ας ση μεσ' και κα.
Aτείν' εθάρεσαν έτον Αρζά-Κοτας τηνάν επαρακάλ'ναν κι ολ'εντάμαν 'ς έναν στόμαν ετζαϊξαν και είπαν: <<Άγιε, Αρζά-Κοτα μ', λελεύω τα μακρύν το μύτι σ' και το φαρδύν το πρόσωπο σ'>>. Ατά πως είπαν ατα ο κλέφτες εφογώθεν κ'εσύρ'θεν απαγκιάν'4. Ατείν' ατότες εχάραν πολλά τ'εξιώθαν5 και είδαν τον άγιον τηνάν επαράκαλ'ναν. Άμαν, ατείν' επήγαν έπεσαν κα και ο κλέφτες ξαν εκατήβεν κ'εσόεψεν'6 ατ'ς.
1.συνήθεια 2.ενώ 3.άξαφνα 4.προς το πάνω 5.αξιώθηκαν 6.λήστεψε
Πηγή: Λαογραφικά Σύμμεικτα Περιοχής Καρς, Αρχείον Πόντου, Τομ 44. Αθήνα 1992-93, 131.